Geloof |
Geloof
Geloof kan je op meerdere manieren interpreteren. Dat alleen al is fascinerend om over na te denken.
Geloof en sport gaan vaak samen. Geloof jij in je missie? Geloof jij in je mensen? Geloof jij in de weg die je aan het bewandelen bent?
Twee jaar geleden ben ik samen met Hans Nieuwenburg aan het lange termijn project bij de waterpolomannen begonnen met het geloof om in 2020 in Tokio ons weer gekwalificeerd te hebben voor de Olympische Spelen (11 beste landen van de wereld + Japan). Naast het geloof dat we hebben dat het ons gaat lukken kunnen we inmiddels ook rationeel de balans opmaken van wat we in 2 jaar tijd hebben gerealiseerd:
- Er is een businessclub opgericht waar zo’n 50 bedrijven (onze aandeelhouders) in participeren
- We hebben vijf reisgenoten (grotere sponsors) aan ons project gekoppeld
- KPN is onze hoofdsponsor geworden t/m de Olympische Spelen van Rio
- In 2015 hebben de waterpolomannen twee kwalificatietoernooien gewonnen en daardoor heeft het team zich voor het eerst in 10 jaar weer op eigen kracht geplaatst voor het EK
- Ons samenwerkingsverband met diverse clubs in Barcelona gaat steeds meer vruchten afwerpen. Iets wat op korte termijn goed is voor Oranje en op langere termijn waardevol is voor de Nederlandse competitie
- Jong Oranje onder de 20 jaar eindigde afgelopen zomer zeer verdienstelijk als 11e van de wereld
- De overige jeugdselecties trainen in een gestructureerd programma onder leiding van Hoofd Jeugdopleiding Zeno Reuten
- Op alle jeugdselecties staan ervaren coaches en ex-internationals die hun kennis en kunde doorgeven aan de jeugd
Zoals je ziet is er behoorlijk wat gerealiseerd de afgelopen jaren. Zowel sporttechnisch als commercieel.
Hoe nu verder?
Ons volgende doel is om op het EK (januari 2016) in Belgrado een plek af te dwingen bij de eerste 12 (van de 16 landen). Een stevige uitdaging omdat we nu de nummer 14 van Europa zijn en de nummer 20 van de wereld maar gezien de stormachtige ontwikkeling van een aantal individuen, maar ook van de teamprestaties van 2015 niet geheel onmogelijk.
Een plaats bij de eerste 12 op het EK is normaal gesproken voldoende om ons te plaatsen voor het Olympisch Kwalificatie Toernooi (OKT) dat in april 2016 wordt gehouden in Italië. Daar zijn de laatste 4 tickets voor Rio te bemachtigen.
Gezien de gemiddelde leeftijd van de huidige ploeg (23 jaar) was het logisch dat we twee jaar geleden onze visie afstemden op Tokio 2020 maar het laatste jaar hebben we veel progressie geboekt dus tja … Niets is onmogelijk!
Toen we met de waterpolodames naar de Olympische Spelen van 2008 gingen hadden we ook niet verwacht dat we goud zouden winnen maar het is wel gebeurd.
Toen we de loting voor het EK voetbal 2016 zagen was het een formaliteit om IJsland, Tsjechië en Turkije achter ons te laten maar inmiddels weten we beter.
Deze zomer stegen de volleybaldames boven zichzelf uit wat niet verwacht was en ook onze eigen waterpolovrouwen speelden afgelopen WK de finale wat ook niet echt voorspeld was.
In sport is niets normaal en is uiteindelijk alles mogelijk als je er maar in gelooft.
En geloof ….. kan ook een andere betekenis voor u hebben, daar ga ik verder niet over. Maar wat wel een mooi verhaal is om mee af te sluiten is het volgende waargebeurde.
Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed, mijn opa was dominee. Ik ging regelmatig met hem mee op zondagmorgen. Aandachtig luisterend naar wat hij de mensen te vertellen had. Helaas is hij 13 jaar geleden overleden. Sinds die tijd ga ik nog steeds met enige regelmaat naar de kerk, op zoek naar inspiratie zeg maar.
Zo ging ik ook naar de kerk twee dagen voordat we naar de Olympische Spelen in China vlogen. Bij de ingang van de kerk kreeg ik de liturgie in mijn handen gedrukt. Ik bladerde het zo eens door. Dominee Timmerman ging voor, ik kende hem niet en hij mij niet. M’n oog viel op de titel van de preek: ….. “Ga voor goud”.
Het gaat in de kerk nooit over sport maar die ochtend wel. Dominee Timmerman vertelde over dat God een inspirator was voor de maatschappij zoals een sportcoach een inspirator behoort te zijn voor zijn sporters. Een prachtige metafoor met allerlei dwarsverbanden waar ik natuurlijk door werd gepakt, dat begrijpt u.
Twee dagen later stap je in het vliegtuig en je vliegt naar de andere kant van de wereld. Je denkt er niet meer aan. Het toernooi begint en we verliezen de eerste wedstrijd. Daarna winnen we de tweede wedstrijd en we gaan steeds beter spelen. We stijgen boven onszelf uit en komen zelfs in de finale. Een finale tegen wereldkampioen de Verenigde Staten, een tegenstander die twee jaar niet had verloren! Wat zeg je dan tegen je ploeg? Op de belangrijkste sportdag van ieders leven?
Ik heb hen toen vlak voor de wedstrijd verteld wat ik had meegemaakt, twee dagen voor vertrek. Over dominee Timmerman en zijn preek “Ga voor goud”. En dat ik er niet in geloof dat ik per toeval in die kerk zat. Ik heb hen wel verteld dat ik geloof heb in hun kwaliteiten en in de weg die wij hadden bewandeld de afgelopen jaren en dat ik er ook in geloof dat zelfs de meest onverslaanbaar geachte tegenstander toch te verslaan is, als je dat maar in gelooft ….
Terug naar de waterpolomannen tenslotte. Ik geloof er heilig in dat we op lange termijn weer aan kunnen klampen bij de top 10 van de wereld. Moeten we dan wachten tot 2020? Of behoort Rio al tot de mogelijkheden? De tijd zal het leren. In sport is alles mogelijk, ook het onmogelijke. Met een beetje geloof komen we een heel eind!
RvG
(24 oktober 2015)
Terug